VACHARANONT SINVARAVATN

AFTERNOON

​

Every afternoon, there is a room with a window on the west, allowing afternoon rays to shimmer through in the room, reflecting both things that appear and don’t in the memory of someone who used to live here, whether they be the objects or the atmosphere that is covered by the dust of the past. Even if light is an important condition for visibility, but the light that is too bright can render what we want to see a blurred out image. This room seems to be timeless in relation to the individual memory. These things do not exist within empirical data. It is the bringing back of the non-present time to the present, like a reinvestigation of a chipped, blurry and unclear memory existing within our minds.

​

​

​

 ยามบ่าย

​

  

ในยามบ่ายของทุกวัน ห้องๆหนึ่งที่มีบานหน้าต่างอยู่ทางทิศตะวันตก อนุญาตให้แสงบ่ายคล้อยสาดส่องพาดผ่านเข้ามาในห้อง แล้วเผยแสดงสิ่งที่ทั้งปรากฏและไม่ปรากฏ แก่สายตาหรือความทรงจำของผู้ใดผู้หนึ่งที่เคยอาศัยอยู่ ณ ที่นี้ วัตถุข้าวของ และบรรยากาศของห้องถูกปกคลุมด้วยฝุ่นแห่งอดีต แม้แสงจะเป็นเงื่อนไขสำคัญในการมองเห็น แต่แสงที่สว่างมากเกินไปก็สามารถพร่าเลือนสิ่งที่ต้องการรับรู้จนเกินเป็นภาพที่ไม่ชัดเจน ห้องๆนี้ดูเหมือนจะไร้กาลเวลาเมื่อสัมพันธ์กับความทรงจำของอัตบุคคล สิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในโลกของข้อมูลเชิงประจักษ์ มันคือการนำช่วงเวลาที่ไม่เป็นปัจจุบันกลับมานำเสนออีกครั้งในปัจจุบัน เสมือนการกลับไปสำรวจความทรงจำที่วิ่นแหว่ง พร่าเลือน และไม่ชัดเจน ของภายในใจของเราแต่ละคน

​